هیئت ریحانه های بهشتی

حوالی ظهر بود. باز دلم رفته کنج صحنه و روضه شش گوشه وعطش را زار می زند …

انگار همه روضه ی تو را می خوانند حسین ..

می خواستم لب باز کنم و بگویم که چقدر خسته ام، آنقدر که زبان در کامم…اما به جای کلمات اشک بود که از گوشه ی چشمم سرازیر شد …

در صحنه خرابه بود که رقیه برایت درد و دل کرد، که از سپید شدن ناگهانی موهایش گفت که چطور چند لحظه اضطراب برای همیشه رنگ سپید را مهمان گوشه ای از گیسوانش کرده …

همان موقع بغضمان میترکید

هر شب تکرار میشد و هر شب .....

دلم برای سلام قبل از اجرا

برای گریه های سر پلاتو و سر صحنه

برای خواب های قشنگی که دیده میشد

برا همه و همه

تنگ تنگ تنگ شده ...

همه روضه ی تو را می خوانند حسین …